Yıl 1962, soğuk karlı bir kış günü,
Ocak ayının on üçü.
Ana rahminden çıktım pazara,
Dolaşacağım bu iki kapılı handa,
Kadere saygım var bilemem,
Ne zaman bir top kefen ile,
Gireceğim bir gün mezara.

Doğduğum küçük odamın penceresinde,
İlk kez tanık oldum, batan akşam güneşine.
Yer yatağında baba bana para ver dedim,
Babam yani(cıvan) halil al oğlum dedi,
Uzattı bana demir gümüş yirmi beş kuruş,
İlk defa tanışıyordum para ile,
Hayran kalmıştım henüz beş yaşında,
Demir gümüş yirmi beş kuruş üstündeki,
Omuzlarında mermi taşıyan,
Türk kadınının resmine.

5 ocak 1967, iki hasta insan yatıyordu,
Toprak maşıngası yanı yer yatağında.
Birimiz henüz beş, babam cıvan hali ise,
Ömrünün en güzel çağı, kırk altı yaşında.
Direndik durduk ecele babam ile,
Babam sanki derin bir uykuya yatmış gibiydi.
Kaldırdılar beni babamın yanından sessizce,
Zaten hastaydım, boğuşup duruyordum ecel ile,
Baktım babam yoktu yattığı yerde.
Ecel aldı babamı benden sessizce.
Olmaz olsun dedim böyle kadere,
Böyle kadere ben kadermi derim,
Ben beş yaşında boyun büktüm kadere.

Ben beş yaşında boyun büktüm kadere,
İkiz dut ağaçlarının bulunduğu,
Sekiz asırlık çınar altı mahallesinde.
Akşam ezanının okunuşunu dinlerdim,
Hamidiye köyü camisi minaresinde.
Çocukken çoğu kez uyuya kalırdım,
Düğünlerde keşkek dövülen,
Dübek taşının içinde.
Bazende saklanırdım burada,
Kimsenin görmiyeceği bir şekilde gizlice.

Tavuk ve horozları kovalardım büyük zevkle,
Dübek taşı yanı büyük çöplükte,
Sol elimden düşürmediğim bir değnek ile.
Arkadaşlar ile buluşurduk çınarın dibinde,
Oyunlar oynardık kafamız estiğince,
Bir kader rüzgarı esti geçti yanımdan,
Sinsice ve sessizce, bin dokuz yüz altmış yedide,
Kendimi buldum bir anda birden,
Kimsesizlerin bulunduğu bir yetimhanede.

(1)’ bölüm sonu

Harun Mutlu CIVANOĞLU
Gönen-BALIKESİR
(17): Çınar altı mahallesindeki şair.
(18): 43’ nolu hanede doğan şair.
(16): Yurdumuzun şairi(yurdumuzun şairlerinden birisi)
(15): Marmara bölgesinde yaşıyan şair.
(5) : Roman gibi şiir yazan şair(bölüm,bölüm)