Kısır döngüayrılığın kara lekesi düşüyor sokağa şehrin ışıkları sönerken kırık dökük sözcükler seriliyor köşe başlarına ruhun çırpınışı yıkık duvarlara çarpıyor izlerini arıyor menzilsiz gölgelerim -gökyüzü kehribar üzgün bulutlar düşler kelepçeli- şahdamarımdan yakın olan gözlerin şimdi ıssız ve karanlık bir uçurum aşk uzak bir iklime terk edilmiş sözlerim dilimde rehin yapraklarım düşüyor ardın sıra içimin kısır döngüsünde lacivert gecelere yolculuğum başlıyor dinamitlenmiş şehrim yanık kokuyor dumanlar ufukları aşıp arşa değerken umudun köhne kapısı yüzüme kapanıyor yalnızlığın kıskacında kaybolan kimsesiz yüreğimi arıyorum… AA |
Ruhumdaki sarsıntılar artarken tutuk hareketsiz öylece bakakalıyorum...
Kısır döngüye emanet benliğim...
Daha iyisi olamazdı...
Ayakta alkışlıyorum....
Takipçinizim