Bu kaçıncı gün doğumu
Kendimi karanlığa hapis ettiğim
Daha gün ışığı merhaba demeden
Perdelerimi sıkı sıkı kapattığım
Gerek yok karanlığım aydınlanmasına
İçinde sen olduğun sürece istemiyorum

Artık şiir yazasımda yok
Gelmiyor içimden hiçbir güzellik
Ne zaman kalemi alsam elime
Sen dökülüyorsun sayfalara
Tüm şiddettin ve karamsarlığın ile
Bende yırtıp atıyorum senli sayfaları

Ağlayamıyorum bile artık
Sen benim gözyaşlarımı dahi kuruttun
Yüreğimi çoraklaştırdığın gibi
İçimden gelmiyor adını anmak
Anılar yetmiyor artık
Seni bir nebze sevmeme

Kaderim diyerek çekmeğe mahkûm ruhum
Gün be gün erirken bedenim
Şimdi anlıyorum dermansız en büyük dert
İnsanın kendisine verdiği mutsuzlukmuş
Evet ben
Senin mutluluğun için hep mutsuzmuşum

Söyle ne istedin benden
Neden azad etmiyorsun
Kalan günlerimde bende
Açayım perdelerimi güneşe
Aydınlık ile huzur girsin çehreme
Yüreğimde papatyalar yeşersin
Ölen ruhum tekrar hayat bulsun

Hadi gel
Bildiklerine dönme sırtını
Sen ve ben
Kocaman bir imkânsızlık
Sende kabul et
Bitsin yol ayrımında beklememiz
Bırakalım kendimizi esen rüzgâra

Kendi ellerimizle şekillendirelim
Kaderimize yazılan yazıyı
Karaları silip kar beyazı ile süsleyelim
Hem belki o zaman
Şeninde gülmeyen yüzüne
Bir zerre tebessüm gelir

Hadi beklemeden
Bitirelim şu işkenceyi
Ben huzura sen yalan sevdalara yürü
Ve yolumuzu hiç kesiştirmeden
Birbirimizden çok uzaklarda yaşayalım
Özlemini çektiğimiz mutluluk ile ….