Çıkmazsanıyorum ki yazdıkça azalacaksın her harf sökecek varlığının dikişlerini her kelimede sızacaksın açılan söküklerden çırılçıplak kalmaktan da korkmuyor değilim ama sanıyorum ki anlattıkça seni terk edecek gölgen gölgemi saçma sapan filmler seyrediyorum kadın öyküleri okuyorum içime bir fil gibi oturan hüzünlerle bezenmiş bilim kurgu romanlarda unutmaya çalışıyorum gerçeklerin devasa sızılarını sahibinin peşinde koşan sadık bir köpek gibi hayalin aç, yorgun, umutlu ne yana dönsem oradasın sarılan sevgililerin kollarında bombalanan şehirlerin tam ortasında bir birini yiyen siyaset adamlarının hırsında açlıktan ölen insanların intizarında tam da hayatın göbeğinde sanıyorum ki herkes bilince varlığını yokluğun yok olup gidecek dudaklarında kah tükürecekler ağız dolusu kah kınayacaklar en masum halleriyle kah özenecekler içten içe dönüp dolaşıyor zihnimde olaylar, insanlar hep seni gösteriyor kalemim, kağıdım silgim senden başka her şeyi siliyor sanıyorum ki söyledikçe boşalacak biriken zift içimin yollarında ve çiçekli bir bahçeye çıkacak çıkmazlar seni sevdiğim kadar seviyorum seni anlatmayı frezya |
umut edebilmek ne güzel...
ne güzel karanlıkta küçücük bir umut ışığına tutunabilmek...
sevgiler frezya...