AZADEToprak kurudu nankörlük karşısında Yediveren soldu Kuşlar sustu Rengi değişti semanın… Ve âlem yoruldu Bahar mevsiminde tomurcuk dala küstü Ne çiçek ne meyve kaldı Ağaç gölgesini bile kaybetti… Bencillik nankörlük kök saldı Ne kimse toprağı bildi, ne de Sema’yı Kaybedildi sonra Yalnızlık vücut buldu Ve insanlar asıl olan yalnızlığı O vakit gördü, bildi, anladı… Azade Dağlar sustu sonra Bulutların baskısıyla Yağmurlar tarumar Güneş küskün Gönyesi bozuldu bu ardın Ve çekildi sineye dualar Kıbleye dönmeyen yüzlerde ölürken kalpler Ne bir secde ne gözyaşı kaldı Aşk bile kıblesini kaybetti… Unuttuk bildiğimiz tüm hikâyeleri Bir tek Anlatacak acımız kaldı Öldürülünce umutlar Azadelik bize yar oldu Ve diller lal olur hak olan şu hale Hangi vakittir bilmeyiz, sessizdir, bekleriz… Bekleriz Vera... |