hiç sesim çıkmadı değil mi
coğrafî acılar gibi bağırmadım ardından
hatta güldüm bile!
seni ciddiye almadan...



gecelerden bilirim
kendime haykırışımdan
bir sesin gidebileceği en uzak yer
kulak zarına kadar!
hem kimse gidemez biri bırakmadan
soygun var diye bağırır mı bir hırsız
en azından olay yerinden ayrılmadan
gök yaralanmaz arada kaş hizasında uçarsa kuşlar
munzam ayrılıklardır biraz yürekleri körükleyen
bildiğince git kimin umurunda!
yâni ne varsa reddince itham
hepsi, âşık yaraya pansuman



hayatın kendisi bile devremülk ona bakarsan
bir bebek dişleri çıktı diye memeden kesilir mi
"fırtınanın şiddeti ne olursa olsun
bir martı sevdiği denizden uzaklaşmaz"


küskün bakışlarımızı yeşertir diye
düşündük inadımızı
sıkılı avuçlarımıza konar
zıplayan bir yay gibi
hadi şimdi hiç tersine raksetmiyor zaman de
öyleyse neden saniyeler ay gibi!


uğraşmamalıydık enkazlarla
kendimize güven aşılamalıydık
her zamankinden çok
gücümüzün yetmediği molozları ardımızda bırakıp
sürekli açlığı düşünmek
iştahı bastırmak yerine azdırmaz mıydı daha fazla
bak şimdi
ne tuzumuz eksik ne şarap fazla



düşünsene
t/emeli sağlam hiç çürümeyecek
bir birliktelik sayılırdı bizimkisi
düşünsene çiçeklerimiz bile plastikti!
...
benden başka kim
bir ayakkabının dili kadar okşanmamış bir umuda aşk derdi!
- burada bir es hakkın var-



sonra ilkelerarası çatışma çıktı dudaklarımızda
iyi donanmış hizipler girdi kara/sularımıza
ben’i biz’e yataklıktan tutukladılar
işte sen yaşıyorsun hâlâ!



ToprağınSesi



.