ALFABE ALKIŞINDA SENSİZLİK


Ey aşık, Hani özlem çekiyorsun ya sevgiliye ! Bil ki Sevgilidendir özlemin özü.
Odur asıl sana özlem duyan. Çünkü o tutuşturmayınca alevi, kimsede olmaz ateş...
Ve aşk ateşi önce sevilene, Ondan sonra sevene düşer...
Hz. Mevlana

Miş’li bulutların lacivert öfkesiyle hatırladım hüznü
Aşığıydın elzem vedalarına esmer saçlarını koyup,
Rüzgârın kızı gibi uzaklaşman içimdekilerden
Bilmukabeleydim özlemine
İmkânsızlığını kanatlarımla paylaşmandaki ustalık
Bir dilim ekmek, bir kaç parça zeytin ve sevdası olduğumuz çayla birlikte,
Ayaz kaldırımlara tüneyip, üşüyen ellerinle sarılmandı bana belki de
Sonra ne olduysa, kum taneleri gibi üzerime yığıldı küs kırıkların
Yıkandı durdu avuçlarımda günahı vaftizlenemeyen ayrılıklarının...
Kapalıçarşı yorgunluğu yapıştı hafızamın bileklerine
Kanatmaya utandım ve ölmesini hiç istemedim yaşadıklarımızın
Sana benzeyen gölgelerin eteklerine haykırdım
Ay hırsızı oluşunu kutladım, çıkmaz hıçkırıkların düğüm gününde
Kelimeler alkışladı sensizliği
Eskimeyen ıslaklığımın edepsizliğinde
Sendeki siyahlığı hazımsayamayan bu şehrin bile yanakları kızardı
Bana bıraktığın öteki sabahların avlusunda içtim son sigaramı
Sevgilim, artık yarımlarına yıl dönümü diyorlar benim çöplüğümde
Geldiğinde öperim say, hastalık yarası kırgınlıklarını
Merak etme, madam saygınlığında merhabalar görürsün gözlerimde...

Fatih GÜLER