KAYBOLAN BENLİĞİMGözler gülümseyerek bakardı hayata Kahkahaların sesi uzaktan duyulurdu Sevinç yumağı mutluluk örerdi İlmek ilmek dokurdu Göreni hayran bırakacak kadar Şimdi ise arar oldum benliğimi Nasıl da umutlarım vardı yarınlardan Hayalini kuruyordum Paramparça olacağını bilemezdim Sinsice saklanırken ardıma Örümcek ağlıydı gözlerim Perde çekilmişti üzerine Arasam da, bulmak zordu benliğimi Meğer sahte yüzlerin esiri olmuştu Maskelerin altında saklanırken Çevrilmişti yönü suskunluğun içinde Şimdi içi dışı kin nefret dolmuştu Güven desen çok uzaktı İçimi yakıp kavuran kordu benliğim İmkansızı bulmak gibi bir şeydi artık Bunca yaşananlardan sonra Avunduğu anılarından fayda yok iken Mantığına sığmayan çabalarıyla Neyin ne olduğunu bilmeden Peşine düşüp bulmak için benliğini Kanadı kırık acı çeken kuş gibi Çırpınışları boşuna kafesinde Avazı çıktığınca bağırır Duyanı olmasa bile etrafında Yinede vazgeçmez direncinden İstediği sadece huzuru tatmak Bulana kadar aramalı kaybolan benliğini Nesrin Önem Demir 15 08 2015 |
Cevapsız sorularımdan biri bu yüzden bu denli seviyorum yazın dünyasını bir yandan kendimi tanımaya çalışırken.
Güzel yüreğinize sağlık sevgili gönül dostum.
Geldim, şiir soludum ve hissettim duyguları tercüman olmuş kelimelerin eşliğinde.
Sevgilerimle yürek dolusu ve en iyi dileklerimle...