Yine yüreğimin viran şehrindeyim.
Sokakları ısız ve sert esen rüzgarın tenime dokunuşu ile yürüyorum patikalarında hayatın.
Yıldız mesafesinde dünde kalan mutluluk düşleri,
Şimdi hazan mevsiminde bir safran sarısı yaprak gibi savruluyor-sam, sen üzülme diye dişlerimi sıkıyorum.
İlk sözüm seni seviyorum dediğim de mühürlemiştim dünya zindanına Muhabbet cezalı bir yürek mahkumum işte.
Nereye yorgun tenimi taşır ayaklarım umurum da değil.
Sadece yokluğun gölgesinde yaktığım çoban ateşi sıcaklığında eriyen kar tanesiyim diye iç geçiriyorum.
Kör karanlıkların seherinde, gözlerim yorgunsa ve kaşları çatık bir savaşçıysam namert pusularına teslim etmem yedi yerinde yaraladığın yüreğimi.
Dedim ya her hücreme sen demeyi öğrettiğim için, bu gecenin kör sağır akşamına yine sen diye dilsiz çığlıklarım ile yürüyorum öylesine...
Şiir Kamil Üci