insanın dinmeyen acısı

tanrının gözyaşı


yalvarmalarım fayda etmedi
gelmedi
gelmediler
göstermediler tanrılar kendilerini birdaha

küsmüşler insanlığa
ateşler içindeki hayatı görmüşler
insanların ateşini
neden yakar insan her şeyi
neden ilaç olmaz yaraya...

en son gördüğüm tanrı
ağlamıştı halime
insanlığıma ve
bu acıları biz vermedik size demişti

şimdi yalnızım
terketti tanrılar beni ve insanlığımı
korktular insanlığımdan

içimdeki kötülük güçlüydü
yaktım yüreğimdeki her iyileşmeyi
insanlığım öldürdü tanrıların iyiliğini

kapkara yüreğimle kalakaldım
tanrılar bıraktılar beni işte
yalvarmalarım
gözyaşlarım fayda etmedi

sen insansın dediler sade
ben ağladım o zaman insanlığıma
ağlıyorum artık.

ne durduramadığım hırslarım
ne tanrılık oyunları
ölümsüzlüğe inancım
ve öldürme çılgınlığım
kinim nefretim
kıskançlığım aç gözlülüğüm
ve diğer hastalıklarım
bütün kötü özelliklerimle
insanım işte...
kurduğum her şey
piramitlerim de insanlığımın üstüne yıkıldı

oysa
ne de iyi başlamıştı tarihimin bir yerinde hayat
hayat paylaşmaktı
o da unutuldu
geride kalan göz yaşlarım sadece
tanrılar gittiler...
dönmezler artık
ve ben ateşler içinde kalakaldım.

9.8.2015 mehmet tekerek