kem gözlerini üzerine dikerken bir dilberin,
gece yine inatçı bir serseri.
tuğla renginde büyürken saçları güzelliğin,
hayat, bu şekilde bitmemeli..

ayağı kırık sandalye gibi topallıyor ömrüm.
zemin kat evlerin hüznü birikmiş kursağıma.
kapımın önünde annesiz çocukların saf tebessümleri.
ben ah ederken kendimden,
körmüşüm dünyanın kuytularda saklı kederlerine.
bir kıçı kırık sevdanın ardında eskitirken gözlerimin siyahını,
hiç bilmedim, babasızlığın acısını.
annesiz çocukların ağıtlarını duyunca öğrendim,
annemi bir fiskeye yok saymanın bedbahtlığını.

geceler boyu dikip karanlığa gözlerimi
kendime suçlular aradım.
yargıladım bildiğim her şeyi.
yalnızlığımın tutukluk yaptığını düşünüp küfrederken,
bihaberdim, sahip olduğum herşeyden.

hüzün, acı, sancı.
şimdi hepsi birer detay yaşamın defterinde.
elde var hayat,
kalan beden ötesi değil,
şükürler olsun kaybetmediklerime de.