Tutmayın beni!
nasıl tiksindirici uyanık
iki yüzlü hayat
yüzüne gülen dost değil
dönüyor
küçük bir esintide
rüzğar gülü gibi fırıldak
ve.. çırılçıplak


içinde yaşıyor çıkarlarıyla pazarda son durak
o maymun ihtahlı iltihaplı hücrelerinde sarmış kıskançlık


anlamıyorum

bunca sevgisizliği
özünü yitirmişliği
yozlaşmışlığı
yoksunluğun yoksunluğunu
k i m b i l e b i l i r d i k i

ölüm kokuyor her taraf


üzerinde sevdiğin
ekmek yediğin
su içtiğin memleketi
al kanlara boyadın
siyah bir çelenk bıraktın
mavi göklerimin kapısına
bu kadarı fazla ihanet



bu saatten sonra
anladım ki bize gülmek yasak
anladım ki eski düşman dost olmuyor
düş görmüşüz
elin kirini yıkamak farz
çözüm değilmiş acımak
okşamakla geçmezmiş bitmezmiş nefret

günün doğuşuna yaslanmak
sabahlamak
bir gökyüzü rengi birikir içreme
gözlerime hüzün
demirden kılıf içinde yarınlar
titreyişlerden sarsılan bir demir kol
ceketimi çıkaracağım
ardından dünyaya bakan pencerenin
beni tutmayın!!


Nurten Ak Aygen
23.17.2015