önce korkularını yenmeli insan Sahara
ki; ne derin siperler savaş kazandırır
ne cephe gerisi
oldukça ürkütmüş tenini bed nefesler
sanki toprağa gömülmüş hayatının bir sureti
ayrılık bile bitişik yazılıyor Sahara
daha önce söyledim mi


şimdi tutup ellerinden yeniden yeşertmeli umutlarını
sermeli şöyle göğe bir öğle üzeri
veya bir melteme okşatmalı saçlarını ikindi alazı
iyi gelir titreyen parmaklarına bir fincan kahve
hangi aynaya kabul ettiriyorsan beni unuttuğunu
gözlerini o renkle sürmele




topla biraz içinin dağınıklığını
örselenmiş ne varsa göm eskiye
gözlerin diyorum
konuşurken susmuş gibi lafı ağzında
eskiden böyle miydi
derinliğince sıcak öldüresince çakkın
kimse görmedi mi hiç
bunca yıl neyle örttün de
nasıl sakladın bu ganimeti
ama boşver söyleme kimseye sakın
hadi yudumla kendinden biraz
hem, fırtınaların geri dönmesi diyor takvimler bugüne
biraz hovardalık senin de hakkın


elbette zordur güven aşılamak
yabancı denizlere açılmak
güvelenmiş yüreklerin tozunu almak
ancak unutma;
bir akşamsefasının dudakları gibi kalın kırmızı
ya da bir Norveç gülü gibi uçmak doluysa kanatların -aşk-
ne inat tanır rüzgâr, ne naz


inkârın siyahını giydirir gece insana Sahara
iyi gelse dudak masajları
ya da iyice örtebilse yalnızlığı
üç mumluk bir dua
hasret doldururlardı yastıklara
özlemden yaparlar yorganları
kavgalı olmazdın uykularla
çarpmazdın kaldırımlarda kendi gölgene
kaybolmazdı aklın düz yollarda


fedâkarlık deniyor işte
sevilerden menfaatlerin törpülenmesine
eylül serinliği dudaklarla aşkın şehveti öpmesine
ağır işçi: sevmesini bilenlere


işte sebepsizce gömüyorum ellerimi
büyük bir kaya gibi gölgene
biri uyandırmalı diye yattığı yerden
feda etmeli biri kendini bir meleğe
-uyansın diye-


az önce kurşun sıktım yine
iki harfin gözlerine !
sırf beni daha iyi anla diye

benim olur musun demiyorum
ölür müsün benimle!








ToprağınSesi







.