Boş ver aldırma zaman aynı saat yine aynı o saat
Güneş nöbet tesliminde
Bayrağını akşamın kızıllığına devretmek üzere
Kuş cıvıltıları kesiliyor
Gece dişlerini bilemiş vampir gibi pusuda
Tüm yaralı yüreklerin kanını içeceği saatlerde…

Yalnızlığıma nazire edercesine çekiliyor perdeler tek tek.
Işıklar sönerken senin yatak odanda
Kapattım kendimi küf kokulu dört duvar arasına
Uzandım hala ten kokun olan yatağıma
Çok çaresizim
Düştüm zifiri karanlıkta gece denilen vampirin ellerine
Uyku girmez gözlerime
Sağıma dönerim pişmanlıkların çığlıkları
Solum da yalnızlığın hüznü
Gölge gibi, peşim sıra takip eden şansızlığım
Arkamda bıraktığım keşkelerim…

Ah! Yalnızlığıma yalnızlık katan geceler
Yeniden şafaklara gün saymak
Önündeki yol uzun ve çok meşakkatli
Geçecek yaralı yüreğinden hüzün yüklü katarlar
Korkutmasın durma yoluna devam et!
Sakın dönme sağına
Pişmanlıklarını tekrar yaşarsın!
Görmezden gel bakma soluna
Nasır tutmuş yüreğinin esiri olursun…

Seni düşünen yok!
Arkandan gelenleri de sen düşünme
Keşkelerin tekrar başlar
Boğulursun yine pişmanlıklarında
Sevdiğinin yüreğinde yer bulamıyorsan
Sevildiğin yüreğe çıkan yolda devam et
Hak ettiğin mutluluğu bulursun elbet…

Daha çok sabahı sabah edeceksin her gece
Boğazını sıkacaksın ince belli bardakların
Parmaklarına tütün kokusu sinerken
İki damla yaş süzülecek gözlerinden yüreğine
Bir nefes daha çekerken içine sigaranın dumanından
Dudaklarını ısırıp kanatacaksın
Gözlerin ağırlaşacak kepenkleri kapatırken
Daha çok bekleyeceksin sabahı sabah ederken…

Kim bilir tan yeri belki hiç ağarmayacak
At gitsin sağındaki pişmanlıklarını
Aldırış etme solunda ki yalnızlığına
Çünkü bir tek sen varsın kendi nefesinde
Bir de gecenin insanı çıldırtan sessizliği…

Şimdi daha fazla dalma gecenin derinliklerine
Yak bir sigara daha
Derin bir nefes çek!
Bir nefes, bir nefes daha
…Ve
“Boş ver yüreğim kalk gidelim,
O başka tenlerde nefes alırken
Değmez!
Sevdiğine de, sövdüğüne de…”



Mustafa KARAAHMETOĞLU
04.07.2015