Ya birlikte kardeş gibi yaşamayı öğreneceğiz ya da aptallar gibi hep beraber yok olacağız."
Martin Luther King

evrensel acılara can katmadıkça
nafile yorulacağız

şiir dostum Med in varlığı olmasa yazmazdım
eksik olma Med

o tiz sirenlerini bir ana çığlığı gibi bırakan
başı dumanlı kara trende başlayan hikayelerimiz olmasa da
o kara tren gibi haberlerimiz oldu
bekledikçe gelmeyen
bulurum…
gözümü yollarda tutacak bir umut bulurum Med

içimde bir insan kurmalıyım...

her acı bana diyen
tek suçlu benim diyen
yeryüzünde körelen gök kubbede çürüyen
bir insan kurmalıyım

evrensel acılara “okundu” mührü vuran
afrikalı ülkelere son bahar olmalıyım
tüten ocaklar kaynayan kazanlar…
kana kana içilen kurnalar olmalıyım
mele ül ala bir insan kurmalıyım

şark’ında yurdum anadolunun
tandırda ekmek yapan ana olmalıyım
başında allı güllü yazma olmalıyım
gözünde umut ve bazen hüzün
çorak topraklarına gönül bahçelerinin
acımdan sıyrılıp umman olmalıyım
el mecbur, bir insan kurmalıyım

bir mahşer meydanı telaşında
asker yolu gözleyen bir baba olmalıyım
gizli kapaklı yıkılışlara
hızır misali derman olmalıyım

balın tadına varmamış çocuklar var
etin kokusunu bilip susan
midesi aç hep gözüyle doyan
yukarıdan bir emir beklemeden
İsmail Nebi gibi kurban olmalıyım
içimde bir insan kurmalıyım

Halepçe’de Bosna’da Çeçenya’da
kalbi avuçlanmış Filistin diyarında
zulüm kadar eski bir insan olmalıyım
ezildikçe direnen müslüman olmalıyım
Hüseyin olmak muhal Kerbela yangınında
hiç olmazsa Yezid’e düşman olmalyım
canparesi cihanın ben Hasan olmalıyım
içimden Hamza gibi bir insan kurmalıyım

şu küre i arz misali uludur kalp otağı
kara sevda yolunda bir ferman olmalıyım
tek mesulu ben gibi yüklenip tüm günahı
kıldan ince sıratta bir urgan olmalıyım
kaplayan cehennemin bilinmez etrafını
kendimden devasa bir insan kurmalıyım

her acı bana diyen
tek suçlu benim diyen
yeryüzünde körelen gök kubbede çürüyen
bir insan kurmalıyım


mayıs ikibinonbeş
istanbul