Ben sana gelirken cebimde yorgun bir âyet taşıyordum Hüdâ;

Görüyorsun ya;
Bende ne gurur kaldı şimdi
Ne de beni ayakta tutacak onur

..

Siyahi bir çocuğun gözlerindeki sinekler aldı benden insanlığımı,
Küstürdüler bana vefâlığı
Öyle değil
Böyle seveceksin dediler!
Ben hep senin sev dediğin gibi sevdim!


Üzgünüm Hüda;
Ben artık herkesin tiksintiyle baktıklarıyım,
Kapının önünden geri çevrilenim

Ben, hançerle doğranmış barış çiçeği
Ben, pamuklara sarılmış adalet terazisi
Ben, Annelerin ilk gözyaşıyım


Ezânlar mırıldanarak yürüyorum toplama kamplarında,
Yasaklanmış ana dilde isyan ediyorum,
Küfürlerim meclis yollarında,
En samimi selam’larım mezar kazıcılara..

Biz artık ’insan’ değiliz Hüda;
Biz, ’elâlem ne der’ cümlesinin kuluyuz

Kendimize acımak üzereyken dirilemedik,
Ellerimizde sıcak ekmeklerle geçtik savaş meydanlarını,
Kanlı bakışlarımızla çocukluk parklarımızdan geçtik,
Günâhlarımızla secdelerden geçtik,
Önce Yâr’dan
Sonra Senden vazgeçtik!

Ne kendimize itiraf ettik hiçliğimizi
Ne baba sözü dinledik

Yazın sıcağında yanan çiçekler gibi
Sessizce yaktık benliğimizi

Beni kurtar Hüda;
’Elâlem ne der’ cümlesinin eşiğindeyim!

Aç çocukların elindeki bayat ekmek kırıntılarındayım,
Yavrusunu kaybetmiş kedinin ağıtlarındayım

Beni Azâd etmeye gel Hüda;
Menfaatli sevgilerin başucundayım

Kabul edilmeyecek duaların aminlerinde dolaşmaktayım...

...

Bana öğrettiğin kelimelerin mânâsında sıkışıp kaldım Hüdâ..

Akşam oldu artık
Hayatımın bakımsız son durağında;
İnenler indi çoktan ilk hatamda!

Hatırı sayılır günâhlarımla kabul ettin hep beni,
Ne tersledin,
Ne kovdun,
Gel dedin; Sen benim yarattığımsın

Geldim işte Hüdâ;
Zulüm görmüş halkların gözyaşları avuçlarımda,
Dünyanın yükü omuzlarımda değil ama,
Kurşuna dizilmiş kundakdaki bebeklerin son rüyâları hafızamda

Mahremiyetin alanı daralmış sokaklarımızda,
Kimse kimseyi sevmiyor Hüdâ,
Kimse kimseyi sevemiyor

Senin hâyâllerinin komşusuyum Hüdâ
Söylenmeyi unutulmuş bir dua’nın cümlesiyim şimdi,
Medine çöllerinden kaçıp gelmiş rüzgârım...

Senin şehrinin deniz kıyılarında soluklanıyor
Senin mekânında düşünüyor
Senin beldende yaşlanıyorum

Çağırsam Hüdâ;
En güzel yer senin yanın diye
Kendime gülerim

Haykırmaya unutulmuş isyanın cümlesiyim şimdi,
Kudûs’ten kaçıp gelmiş yağmur çiğsesiyim...

Senin sokaklarında ağlıyor
Senin yollarında dinleniyor
Senin bahçelerinde şifâ arıyorum

Çağırsam Hüdâ;
En güzel yer senin yanın diye
Kendime gülerim