Bırakma ne olur beni düş bahçelerinde ki hayallerine
Akıl almaz aklımın ellerine teslim etme
Uzan tut, sımsıkı tut ellerimden
Tut çıkar bu girdaptan beni
Yık yüreğindeki han duvarlarını, kır zincirleri
İmkansız aşkın pençesinde yok etme
Çok ihtiyacım var sana tut ellerimden…

Siyahı sever, asil derdim
Şimdi nefretim ayyuka çıktı
Zifiri karanlık çökerken bedenime geceleri
Beynimde şimşekler çakıyor
Zorluyorum tüm sınırları
Sessizce susuyorum içimde yankılanan çığlıklarımla
Susuyorum yüreğimde mekân tutmuş sevdana inat
Çığlıklarım ha patladı ha patlayacak
Göğsümün sol yanında…

Ben mi imkânsızım senin için?
Yoksa senin imkânsızlıkların mı imkansız?
Sol yanımı yakan sevda ateşiyle
Tutunmaya çalışırken büyük bir umutla
Ellerim boşlukta kalıyor
Bedenimi korkunç depremler sarsıyor

Bilmiyorum neden hep susuyorsun
Yoksa ben aklımı peynir ekmekle mi yedim?
Sahi!
Sen kimsin?
Nesin?
Yürek denilen sahnede sergilenmeyen bir oyun musun?
Kim bilir belki de imkânsızlığın
Zincirlenmiş kapılarını zorluyorum hayal dünyamın…

Şimşek gibi sesler yankılanıyor beynimde
Prangalar vuruyorum susturamıyorum
Söz geçiremiyor laf anlatamıyorum yüreğime
Gem vurup dilime ben susuyorum sessiz çığlıklarımda
Susmazsam biliyorum ki
Biliyorum ki
Konuşursam yer yerinden oynayacak
Ama karşımda alt edemediğim imkânsızlık…

Ölüm iki nefes arası değil mi?
Şimdi derin bir nefes aldım, verirken de gideceğim
Hadi söyle beklemeye zamanımız var mı?
Bazen düşünüyorum!
“Bırak her şeyi at bir kenara
Yaşa yaşayabildiğin kadar her şeyi özgürce
Yaşa sessiz sevdanı sessizce yaşa” diyorum.
Ne çare o imkânsız aşılmaz imkânsızlığın yok mu?
Vursam başımı duvarlara
Aşabilir miyim yüreğinde ki imkânsızlıkları
Ben kırmadan sen kır yüreğinde ki zincirleri…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
05.06.2015