Bunca âşık sanma ki yârden yüreği yaralı
Dünyanın çivisi çıkmış yerinden ondan ağlamalı
İman silinmiş sanki gönüllerde ondan sazın teli kırk gönlü yaralı
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Âşık vurur sazın teline yüreği ile sanki çalmaz
Ey kullar bu dünya ne bana ne size hiç kalmaz
Merhamet iman olmayınca kimse bu âlem de gülmez
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Şerha şerha olmuş düşünce ile fikirler yollar
Âşık ne yapsın uzanmaz herkesi sarmaz kollar
Bilmem ne işle uğraşır boşuna bu cümle kullar
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Âşık der bilmez mi insan gönlü yaraladığını
Mezara girdikten sonra hesap vereceğini
Karanlık fikirler ile yarınların gülmeyeceğini
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Öksüzü öksüz görmeyin Rahman’dır sahibi
Değmeyin ona yıkılırsa Rahman yıkar cümlemizi
Sar onu okşa başını fışkırır yanında merhamet denizi
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Değmezse gönüle merhamet, yoktur âlem de sanmayın
Yaptığın cezasız kalırsa yaptığın yanına kar kalır yanılmayın
Aşığın yüreği gördüğü merhametsizlik ile yaralı onları anlayın
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Öter bülbüller sabah kalkar âşık secde ile varır Rahman’a
Alır gönül sazını varır cümle kullar yanına
İman ile heceleri harmanlar söyler cümle canına
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar

Kul Mehmet’im ne yazayım ne diyeyim bundan fazla bilemedim
Âşık dizin dibinde oturup merhamet ile sazın teline vuramadım
Sarmayınca gönüller üzülme kendini yaralama daha sabah olmadan
Gönüllere girmezse merhamet ile iman kapanmaz bu yaralar
Mehmet Aluç © (Kul Mehmet)