MÜMTAZ ABİBüyüdükçe büyüdü ismi buna mukabil cüssesi neredeyse kaybolacaktı her sokağa çıktığında binalara yapışıp yürürdü silikti bakışları “O mısraların sahibi sen misin” diye soracaklar gibi gelir kasketini gözlerine kadar indirir yürürdü… mümtaz abi… ismi büyürken çok küçüldü ezdi kendini evinin dışında delik bir çorap gibi başka yerlerde ezik, mahcup, utangaç kuytu köşelerinde yumduğu gözlerinin ardında salınan mısralarını görürdü… susardı mümtaz abi suskunluğun kıyılarında usluca yaşardı kimseye belli etmeden… dağlık coğrafyaların orta yerinde kurduğu denizlerin hayallerini kalemine dolardı hiç evlenmediği ilk karısına aşk şiirleri yazdığında severdi yaşamayı mümtaz abi en çok güvercinleri özlerdi bir de mavi muhabbet kuşu ve akasyanın serçelerini gönlüne eş ettiği yaşardı mümtaz abi ahşap evin şehre uzak gıcırtısında ve dizemelerine sokulmuş hayalet dolu hayatının hakiki şiirlerinde aldığı tüm solukların hesabını korkmadan verirdi… mümtaz abi… doymadığı bir sevginin gönlüyle gören kör şairiydi… A.S.R.A.N. |
ucbeyi tarafından 3/2/2008 12:29:55 AM zamanında düzenlenmiştir.