İstanbul Hatırasıtut beni İstanbul ! etekleri tutuşan bir dalgayım ayaklarına tenim tuzdan terim süzgeçten geçmiş bir anason misâli gövdesinden düşmüş onlarca nefes ile vuruyorum kıyılarına yüreğimde yarım çıkmış bir güneş sıcaklığının puslu izi ruhumdaysa serin sularında volta atan kırık bir ışık içimin duvarları doluyor tıka basa ve göğsümün kanatlarında bir melek uğultusu varamıyorum yarına ah İstanbul ! annem kokan tepelerine az yaslanmadım az ağlamadım yalnızlık döken tavan aralarında umudu bitmişlerin köprüsünden her geçtiğimde aklımda binbir gece bitmek bilmeyen binlerce hikâye sen sahipsiz sokaklarımın adressiz kapılarına bırak neyin varsa zamanla düşer vakti gelince toplarım emânetlerini şimdi bir karıncanın adımlarına gölgeyim yolum boyumdan çokk uzun ! istanbul , tuttuğun elimi yutmadan önce bırak olur mu ? 25/05/2015 14;23 eMİNeYZAMAN |
Madem her şeye muktedir İstanbul... O halde acıyandır da.
Sevgiler güzel anne...