İstanbul'u karşına alıpta öyle şiirce konuşmanın kurgusunu yapınca
Schiller'in çok sevdiğim dizeleri geldi aklıma..
''Kim kazanmışsa yüreğini soylu bir kadının/
evet,kim bu yeryüzünde/bir cana canım diyebilmişse/
gelsin katılsın sevincimize/ama kim tadamamışsa bunu ömrünce/
çekilsin gitsin aramızdan ağlayarak''..
Sonrasını biliyorsun,'İzdiham' dır sonrası..
Ne yalan söyleyeyim budala bir pazartesi'de insanın içini
ferahlatan bir şiirden medet ummazdım,meğer ne de iyi geliyormuş..
Devrik cümlelerin her ne kadar denizci şarkılarını sarıyorsa da
ıslığımıza,ben en çok yağmura ıslanıyorum sırıl sıklam dizelerinde..
Bir şiirde yazmıştım,yağmura şemsiye açmak en çok göğü üzer,diye..
Yağmurda dolaştırılmış düşlerinde şemsiyesiz dolanıyorum haftanın ilk gününde..
Fakat 'Tabiri cazi' di sanırım içimden söylediklerim..
Cumartesi'ye devrilir mi sence de kimi düşlerimiz?..
Bir şarkıya istek yapar gibi,p tesi den Cumartesi'yi istek yapıyorum şimdi..
Biliyorsun dünya tenha,dünya iki sinema bir sahne..
Sence de yağmurdan buluta,yere düşen bir yaprağın hüznünden
çocukların şen kahkahalarına kadar İler tutar yanı kalmamış bir çağda
nedenli nedensiz umutlar mı büyütüyoruz?..
Neyse,haftanın ilk günü düşünülecek şeyler değil bunlar..
Şiirini alıp gidiyorum şimdi,birazdan gece olur,yıldızların başındanaşağı
dökerim şizofrenik düş'üşler den arta kalan ne varsa artık..Sevgilerimle..