" yaşıyorum,
ölememek de cabası.. "

kanlı ellerimle
bir çocuğun gül yüzünü sıvazlerken buluyorum kendimi.
kıkırdaklarımı kırarcasına zorum kendime.
kendi başımı okşarcasına aitim merhamete.

çelişik acışmalar..

kurt ile kuzu.
ben ıssız zamanların, ağaç gölgelerinde uyurum.
sabahım gecedir.
gecem yatağım.
tırnak uçlarımla tararım acılarımı.
sevinçlerimi sökerim içimden.
dostum, kırık aynam yüzümde.
yanaklarım kıskıvrak yakalar hüznü.
gözlerim tutuklar.
ellerim kangren bir bahar.

kırışık hayatlar..

üzerimden geçiyor ömrüm,
hissiyatım bir hayat kadınınkine benzer.
günahkarım, biraz da itaatkar.
al yazmalı bir bakirenin inadına benziyor ruhum.
kovuklarından çık diyorum, çıkmıyor.
ölümüm benim elimden olacak.
musallam kirli bir sakal, tenim toprak, acım çıplak.

acının son senfonisi..

tırmıklıyor içimi zaman.
nefesim kemiklerimi kıran bir balyoz.
karanlığım.
her söz, bir testere gibi yarıyor yüreğimi ortasından.
sessizlik, ruhumun yırtık elbisesi.
tırmanırken acının son haddine,
bir şeytan yavrusu kıpırdıyor gölgemde.
sonra ölümün kalın çizgisi.
hatları belli.
susuyor işte şimdi yaşamak,
vakit, acının son senfonisi.

- Abdullah Cemek