“Dostluk gönül aynası, mutluluk onsuz noksan,
Sevgi dostluğa muhtaç, dostluğa cümle insan.”

Kelimeler içinde en önemli bir sözcük;
Öyle yüce kudret ki! O değerdir her şeye.
Yaşam hanında ona, değer verdin mi azcık,
O huzura sıcacık giyilen battaniye.

Gözümüzün dilinden, elimizin sırrından,
Gönüle tercümandır, okşar sıcacık candan,
Haber etmeden hemen, girerse bir damardan,
Iraksa o çıkardan, hep gider ileriye.

Her zaman dost kapatır gediği sırrı derken,
Dost dostunu beklemeli, bahar kış, kış baharken,
Ömrüm gelip geçmişte, can göze yakın varken,
Dost dostunu arasın, hep ırakta ne diye.

Dostluktan yol, ömrün ışıktan yoludur o!
Âlemde aydınlığa, semavi koşudur o!
İçteki huzurluktan, gündüze yol o dur o!
Onu kaybetmemeli, zor getirmek geriye.

Dostluk insan olmanın, her zaman tek kanıtı,
Manevi değerlerin, en yüksek bir anıtı,
Uslanmayan özlemde, sanki bir cennet katı,
Tanrıdan insanlığa, en büyük bir hediye!

İBRAHİM ÖZDEMİR(12.01.2010)