İnsanlar ölür,İnsanlar özler.

Bir karanfil yaprağı olmalıyım bu akşam
ve kapatmalıyım kendimi maziye
çünkü öldüm.
koparılan her yaprak ölü değil midir sence de?
Ben bugün bir yıldız gördüm düşümde
en düşümde en üşüdüğüm ezginde
ben bugün sararan yapraklara kahkaha attım yine
gülme komşuna gelir başına dediler bana yine
yine ve yine dedim
sonra özledim.
İnsan ölmemeyi özler mi?
Ah bir hatırlasan çiçeğim
o gece dolunaya teşbihlemiştim gözlerini
sonra çevirip gözlerine gözlerimi belirtmiştim;
O gece ve bundan sonra her gece dolunay gözlerin...
Sonra sustum işte sustum ve kayboldum izinin olmadığı her kentte,
bir tebessümü çok gördüm bu şiire
ama zar zor yırtılan bir tebessümden affetim seni bu gece de
ama diğer gecelerden farklıydı affedişim çünkü onlar eskiydi
mesela dündü seni en son affettiğim gün
mesela ondan önceki gün daha az affetmiştim seni
ama bugün daha cok affettim seni.
sonra dönüp aynada hiçliğimi!


Bir karanfil yaprağı olmalıyım bu gece
ben bu gece özlediğim yıldızları tek tek gökyüzünden aşşağıya fırlatmalıyım.
yıldız kaydı desinler diye
ben yanan sigaramı camdan aşşağıya atmalıyım
sonra kandırmalıyım gönlümü
ve hala yanmıyor işte söndün yıllardan bir ömür günü demeliyim
ve hangi gün olduğunu hatırlamadan yolumda böyle
minnet dolu beklemeliyim.
Tamam ciddiyim!
Ben karanfil yaprağı değilim bu sabah,
Tamam tamam tam da dediğin gibi:
Evet evet bir kardelenim!
Hem güneşe aşık olmalıyım hem de ayazın ortasında boynum bükük kalmalıyım...