Kanıyor Düşlerim SensizYarının cenderesinden su içiyor çocuklar Sonsuzluğa ağıt yakıyor eli kınalı kadınlar Terk edilen kentlerde ağlıyor bak rüzgâr Nehirlerde kan, denizlerde yosun olsam Üşüyen yüreğimi şimdi nerelerde ısıtsam! Çıplak bir düşün penceresinde firari mevsim Çürük bir salla geçsem şimdi bütün kâinatı Acılar serpsem okyanuslara doysa balıklar Kızıl bir şafakta ben aşk ile güneşi okşasam Ölümün gecelerinden kaçarak aşka sarılsam Okşa tenimi sevgiyle, yokluğun kör bir bıçak Kelebek ol kon omzuma, al beni derinlerden Sağanak ol ıslat beni, say ki kıyamet kopacak Bakışlarının şelalelerinde arınayım hüzünden De ki bana yar, gelmezsem ah dağlar yıkılacak! Üryan acılarımızı süpürsün sokaklardan çöpçüler Yitirilmiş sesler biriktirsin hayat kirli avuçlarında Bir fırtına götürsün beni saman çöpü gibi uzaklara Karışsın biçare çığlığım söndürülemeyen yangınlara Kanıyor düşlerim sensiz, gönlümün boş hanlarında Selahattin YETGİN |