SON YAPRAKAy ışığı seremonisiyle düşlerde devinir zaman Ömür dedikleri düşen son yaprak izdüşümü Savrulur gideriz hayatın çileli kapısından içeri Nehirdir, ömür kervanında dünyevi işler oyalar Dehşetengiz yankısı gidişatın bitimsiz akışında Hatırlarız kıyametin o’gür sesini olabildiğince Ya çok kötüyüz,ya bize kötülük edenler çok iyi Kimimiz rüzgardaki sarı yaprak gibi hep hazan Bitimsiz ve doyumsuz yetiler hep kopuk kuralsız Arzı endam ederken gününü gider ömrü sessizce Maskeyle dolaşanlar yüzünde pelesenk bir ritüel Kıt kanaat giderken afâkî umutlar dolar heybeye Gidenlerin ardından bize kalan gözyaşı hüzün Yüreğimizdekiler ise arık ,katre katre çoğalır Gözlerde tuzla şerbetlenir yaş durmadan akar Oysa tüm teferruat yüreğin derinindeki o gizem nur* |