bir hayâlin kovuğunda kış uykusuna dalmıştım
bambu bir koltuğa kurulmuş gibi
hafif ama bir o kadar sert
şimdi olsa belki sana istediğin kadar özgürlük vermezdim
belki bu kadarına müsade etmezdim
bilemezdim bu şehrin gözlerin gibi karanlığı
kandırırdı içindeki elma şekeri yalayan kızı
çeviremezdim kolayca
o mâsum yalnızlığını kendi parkuruma
anlatamadım kabul ediyorum
belki çok inat ettim
belki çabuk pes

sahi çiçeklerin kadar sevdin mi beni!



aşk esaretti besbelli
biri iki etmekten çok, ikiye bölmekti biri
yalnızlıksa özgürlük sözümona!
hesapsızlık çetelesi
demografik bir cinayet saymaz,
iyi bir şey derdim belki yine de
sağlam bir düğümden çözülmese!



onu on geçe dualarımı hatırlarım
istemsizce balkondaki çiçekleri koparmam gelir aklıma
sokak satıcılarına sebepsiz sövmelerim
bir türlü şekerini ayarlayamayan iğrenç kahve saatleri
raptiye gibi aklıma batan
saçma sapan yazılmış romanlar
iyi bir şey derdim bu suskunluğa
nur içinde yatsın
hırçınlığımı azdırmasa




gel; daranı al demiyorum şimdi
begonyalarına bir el at
ya da köpeğini gezdir biraz
anlamakta zorlanıyorum sadece
bu nasıl mizan terazisi
birinin hürriyeti
birinin ötenazisi!


ne begonyaların vardı değil mi
ne de köpeğin
sadece öznelliğine bir yüklem kondurayım istedim!
-belki ağlatırım dedim!-




ToprağınSesi





.