unut benikörlük tiryakisi insanların yolunu kaybetmişliği ile hiçliğin o alaycıl kıvılcımları her gece ruhuma çarpan o onulmaz, kaçınılmaz egomu savunmasız bırakana dek imgelerin anaforunda çalkalayıp kelimeleri kendimi yazıyorum ah ! unut beni unut beni ey ölüm seni kucaklamayı öğrendiğimde terkettim cehennemi umudun cennetim olduğunu öğrendiğimde koyunların o sessiz sürekliliğinden denizin neşeli pırıltılarına hiç söylenmemiş şarkıların ezgileriyle sustu sandığın bu insan aşkla bilenmektedir ve zaman yukarılardan sessizce akıp geçerken, aslında yüreğimdeki yıldızların yörüngesinde birikmektedir zamanın kendi içinde buluduğu o pırıltı tüm bu kader denilen rastlantıyı yerle bir edercesine gittikçe sonzuzlaşan gittikçe umarsızlaşan insanlığın ortak ezgilerini duyana dek ta ki son kalan simgenin kucağında maddenin ruhuyla birleşene dek ölümlü sandığın bu insana tekamül etmeyi öğretmektedir unut beni ey zaman ölümlü sandığın bu insan bütün bu manzarasız şehirlerden korkuyu hükümsüz bırakırcasına dik zihin dediğimiz o bilgenin koruyuculuğu ile özgürlük anıtlarını kıskandırırcasına yıkıldıkça doğrulmayı vuruldukça çoğalmayı yoruldukça uçmayı öğrenene dek sonsuzluğa yürümektedir Atzen ATA |
sevgi ve saygıyla