ayrılığın irini olsa
yorgunluk kokan molalar
birbirini sollayan cigaralar
zaman dolmazmış kumbaraya
inandım artık imânım tam
birikmiş neyim varsa bozuk plak
şarkılar bile körelmiş
incitmiyor eskisi kadar
takâti kesilmiş hissediyorum kendimi
önümde yılgın bir repertuar



işte böyle
daha ekâbir tümceler döküyorum kurşun yerine
adına set çekmiş dudaklardan
unutuyorum seni anlatamadığım kadar
ben ve mukaddes yalnızlığım
seni senle söndürüyoruz bu aralar




düşler dikiş tutmuyor hâlâ
nefesler kopuk kopuk
tüm menziller ırak
hayli ciddi perhizde morâl
gülüşler desen bol rutubetli
ki ayrılık
en gür yağmur mevsimidir çok normal
sessiz harflerle
ve susarak çağırıyorum seni
ki her biri
martıların göğe astığı çığlık


İstanbul da bıraktığın gibi
sadece rüştü pek bir solgun bu aralar
hâkim bir tepe seçiyorum kendime
ve kuruluyorum zaman tükenene dek son vakar
ne kadar kurutabilirsem işte içimi sızana kadar!


şimdi nasılsın diyorsun ya
kutupları buz gibi dünyanın ortası
nasıl yanıyorsa!..




ToprağınSesi




.