damarlarımı ısıran
yalnızlığın ayazında
sızlarken sol yanım
ıssızlığın çığlığında
s u s u y o r dudaklarım…

Ben sana uydum ey ıssızlık, sana uyup ta içime aktım. Ne vakitsiz gel nede git. Ben sınırlarımı hiçe saydım şu saçma sapan didişmelerin ortasında, evcilleştirdiğim öfkelerimin yalın samimiyetiyle… Literatürlere başkaldırıp yürüyorum. Şu bıkkınlık şu kısır döngünün ölümüyle yeni bir sözlükle yaşıyorum, zaman zaman anlamlandıramazsam da. Ekolsüz ve akortsuz hesabının faturasını kendisi kesen yani.
Ey ıssızlık, vaktime gel ve bana uy.
Gidersen bana yeminli kalabalık hısımlar yanaşır. Yerini kalabalık doldurur ve kimsesiz kalırım.
Dönüp dönüp aynı yere varan dünyanın, denizleri aşıp yine yerinde sayan gemilerin, topraktan yükselişiyle ipi koptuktan sonra yine toprağa düşen uçurtmanın döndüğü yer aynı değil mi? Yönsüzlüğe dönüyorum, yorulmadan yönsüzlüğe varıyorum. Burada ne varsa onunla yetinerek.
Bir zerrenin içinde nice dünyanın tohumu.
İnsanlığım sığar buraya yetinmesini bilirsem.