İnfazateş oldum ; kül bile yandı bedenimle . . . ! önce düştüm yüzüme çarpan rüzgârın nefesinde bozuldu bakışlarımın aslı ışığı kesilen odalarda sabahın ışığı u/yanana kadar acemi ellerde sarıldı yaralarım yer de gök de yataklık etti bu infaza kırmızı bir koku gönlümün direklerini titretti sahipsiz uykulara döktüm öfkeyi , gelmişi , geçmişi, sakat kalmış sözlerin diline yama hayatın kendisi bir yanım yalnızlığı diğer yanımsa çaresizliği vurur alnının çatısından çatlaklarımdan sızan her kelam kirpik uçlarıma değer acısının şiddeti sarar dolup dolup taşar kahkahalarımın dili ah o gülüşler ne sırlar saklar içlerinde İstanbul ucumdan tuttu beni sessizce yutkundu ve yuttu . . . 12/02/2015 16;26 eMİNeYZAMAN |
Etkili dolu dolu hüzünle harmanlanmış harikulade şiirdi,
Tebrik ediyorum kıymetlim kalemini,
Selam sevgilerimle,