Borçhangi tepenin arkasında uyanır hangi boşluğun karıncalanmış duruşuna sarılırdı ömür boğazıma dizilmiş lokmalarımla kanıma karışmayan umutlarımla tam da yokluğun baş kaldırdığı o anda tutandın elimi kahkahaların ardındaki sessizliği çözen sesini giyindiğim yalnızlığımı bozan öfkemin limanı hırçınlığımın bileylenmiş yanı oldun zamanla yüzü düşmüş gülüşlerimi topladın sokaklardan koşmalarıma durmayı dökülen yanlarımı toplamayı en önemlisi de unuttuklarımı hatırlatmayı başaransın sen toprağında erimiş yüreğimi çıkardın ya mezarından borcum , borç . . . ! eski(til)miş hayattan dokunulmamış ne kadar hayâl varsa koydum cebime martıların koşan adımlarına bağladım özgür ruhumu sana başlamak kimliğimi kazanmakmış meğer ... ! 25/12/2014 15;51 eMİNeYZAMAN |