İçimde ki o hüzünlü çocuğun,ceplerinde ki öksüz düşlerini sevdim ben...



Ezbere bildiğim bir hayatın
Son paragrafının son sırasındayım.
Öylesine dramatik ve,
Öylesine paramparçayım.
Noktasız,vigülsüz çırılçıplak
Umursamaz yüreğinin sakladığı
Yalan gülüşlerine sarılmışım yıllarca.
Seni kaybedeliberi,
Hayata hep yenik başladım yâr...



Oysa,
Yüreği avuçlarım da atan
Bir can yoldaşıyla tükenmek isterdim,
Öyle tükenmek ki,
Sonucu yeni bir, ben’e ulaştırırdı belki
Ben, yapay yakınlıkların insanı olmadım ki hiç,
Kederli dalgınlklarım da kaybettim hep bizi,
Perde arkası ilişkiler de,
Hep güneşi özleyen kardelendim
S/ağır yaralarım vardı dilinle kanattığın,
Altta/n k/aldıkça ezdiğin yüreğimi,
Tekrarı olmayacak bir maziye gömdüm...



Öleceğimi bilerek sevmiştim oysa seni.
Susarak,özleyerek ,tükenerek
Erdemlerimle sevmiştim.
Susmak,yalnızlığın ana dilidir,şiiridir derler,
Sözün sularını tüketerek,
Kaynağı kurutarak sevmiştim,
Ama, çok sevmiştim işte...



Sık sık yanıt aramak adına,
Geriye dönüyorum.
Yüreğimin,ağır yükler aldığı zamanın
Derin denizlerine.
Şimdi, sadece özlemin çığlıkları yankılanıyor
Sararan geçmişimin duvarların da,
Nasırlı parmaklarım,gömülürken avuçlarıma
Yüreğime, hesapsız günahsız oturan aşkın
Pişmanlık nidaları boğazıma yapışıyor...



Sevinç,acının
Umut, karamsarlığın
Azıcık soluk almasıymış anladım.
Yaşamaksa,
Hele umutsuz yaşamaksa,
Gerçekle düşün umarsız savaşı,
Kocaman bir yanılsamasıymış.



Oysa,
Öyle büyük umutlarım,
Düşlerim,özlemlerim
Beklentilerim olmamıştı hiç,
Şimdi geriye ,
Büyük sessizlikler kaldı yüreğim de,
Yalnızlığım kadar büyük.
Hüznümü gece örtüyor,
Bağrı çıplak bir mezara
Şifreli serüvenler gömüyorum...



Şimdi Yalnızım,
Geceler boyu akıp giden
Irmaklar gibi,
Karanlıklar içre
Arkandan el sallıyorum
Düşlerin penceresinden...



Öyle, yitik
Öyle, üzgün
Öyle, bi çare......


Toprağa cemre düşmüş, bahar gelmiş neyime...!!!


Peri Feride ÖZBİLGE

11.02.2015 AN-KARA