Senin sesin başka baharlara çarpıp geri dönerken,
ben sana en uzun kışı sakladım içimde..


....

Şubat ayazında üşüyor adın,
dudaklarımın kıyısında,
söyleyemediğim bir dua gibi.
Kar taneleri düşüyor gözlerime,
gözlerin…
Beni hiç görmemiş bir mevsimin içinde,
sessizce eriyor.
söyleyemediğim tüm kelimeler gibi.
Ellerim ceplerimde,
avuçlarımda eski bir kışın soğuk izleri,
ve içimde,
adını bile unutmayan bir rüzgâr…

Bu sevda,
karanlıkta üşüyen bir sokak lambası gibi,
yalnız ve titrek.
Bir avuç kar suyu gibi avuçlarımda,
tutup da ısıtamadığım…

Bu sevda, yolunu kaybetmiş bir kervan gibi,
çölde değil,
kar altında susuz.
Ne ay doğuyor üzerine,
ne de bir kuş havalanıyor içinden.

Zemheri derler buna,
sabahı gelmeyen gecelerin mevsimi.
Aşkın bile donduğu,
kalbinin atmayı unuttuğu o zaman.
Ve biz,
aynı kışın içinde,
ama ayrı ayazlarda kaldık sevgilim.

gecenin içime battığı en uzun kış…
Sana varamayan yolların buz tuttuğu,
ellerimin ellerini unutmaya başladığı,
sesimin yankısını bile kaybettiği bir yer.

Ben hâlâ oradayım.
Bir kar tanesi gibi,
avuçlarına düşmeden ölen.
Hâlâ oradayım,
bütün baharları ellerimle gömen…

Peri Feride ÖZBİLGE

21. 03. 2025
.......