Bir adam var,
Gözleri çocuk, elleri titrek,
Yorgun bir rüzgârın sürüklediği yaprak gibi,
Hafızasında kaybolmuş sokakların sesi…
Bana “anne” diyor,
Ve dünya bir anlığına susuyor.

Bir adam var,
Ayağının altında un ufak olmuş yollar,
Konuşamıyor, anlatamıyor,
Ama her bakışı,
Bir ömürlük cümle taşıyor içinde.

Adımlarında geçmişin yankısı var,
Eskiden koştuğu yollar,
Şimdi ona uzak, ona yabancı.
Kelime dediğin,
Dudaktan değil, yürekten fışkırır bazen,
O konuşamıyor ama
Sevgisini avuçlarımdan okuyor.

Ben ona yeryüzünü taşımıyorum,
Yalnızca kaldırıyorum yükünü,
Bir yudum su gibi,
Gölgesine serinlik gibi,
Ellerini tutuyorum.

Ve insanlar,
Önümüzden hızla geçiyor,
Kimisi eğilip acıyarak bakıyor,
Kimisi görmezden geliyor,
Kimisi de “zor” diyor,
Oysa asıl zor olan,
Sevgisiz bir ömür sürmek.

Sen yürüyemezsen,
Ben taşırım yolları sana.
Sen anlatamazsan,
Ben ses olur, yankılanırım.
Engel, bacaklarda değil,
Beyinde, yürekte, vicdandadır.

Ve ben her sabah,
Kalkıp yeniden başlamayı,
Senin gülüşünle öğreniyorum.
Merhamet, ağırlık değil,
İnsan olmanın en hafif, en güzel hâlidir.

Ne garip
Hep aceleyle geçiyorlar yanından,
Hep yarım yamalak görüyorlar onu,
Çünkü gözleriyle değil,
Önyargılarıyla bakıyorlar.

Ben eğiliyorum yanına,
Yorgun ellerini avuçlarıma alıyorum,
“Sana yürüyen yollar çizerim” diyorum,
“Sesin olamam ama
Suskunluğunu dünyaya anlatırım.”

Biliyor musun,
Asıl engel beyindedir,
Asıl yüktür sevgisiz kalmak,
Ve asıl karanlık,
Vicdanın sustuğu yerdedir…

Seninle yaşamak,
Bitiş değil,
Hayatın en kıymetli yanıdır.


Peri Feride ÖZBİLGE

20. 03. 2025