Sağır ÖlümBazan Yol keserken durup arkama bakıyorum Eksik attığım adımları arıyorum sanki ardımda durmayan Başlı başına bir boşluk ki büyüyor, tarifi yok Ayaklarımı vuruyorum azimle kaldırımlara Ceplerimle önümde tutuyorum karnımı Çözemiyorum Ayakkabılarımı giyen ben miyim... Dokunuşlarda raylar soğuk çığlık atıyor, hissimde Önümden geçen trenlere çarpıyorum zihnimde Sahipsiz anlamlar çıkarırken araba plakalarından Yollar hep duman ile sevişte Ve dengesine hayran hayran bakakalırım bisikletlilerin Elimde olmayan birşey Ne çare Sağır olan bir ben miyim… Bakışlarım Sancıyan saatler düşerken gözlerime, sürtüyor sokaklarda Asfaltı öpen kamyon tekerlerinde görüyorum başımı Nasılda yuvarlanıyor düşüncesiz… Tutamıyorum, eteğim uçuşuyor rüzgarın tacizinde Tutuşuyor iki kanat uzak bir köy yangınında Elleri üç ya da beş metre ileride Yastıktan düşmüş emekler Karşılığı zınnet Gören bir ben miyim… Dalgın gün yine gün batımı yüzümde İnsanlar beliriyor bakışları tuhaf insanlar Duruşları sarkık, sözleri kayıp insanlar Telaşlı bir korku düşüyor sanki saçaklarından Kimi gövdesini tutmuş Kiminin avuçları bacaklarında Ne gereksiz bir zahmet Ağır roman havasında Ayyaş bir kuşku sesimde Yoksa ölen ben miyim… |
-sevgii dost... herşeye dokunan bütünüyle şiirden öte bir çalışmaydı...
(tebriklerim bolca...)
nice kalem eskitmelere...
sevgilerimle...