Bazan
Yol keserken durup arkama bakıyorum
Eksik attığım adımları arıyorum sanki ardımda durmayan
Başlı başına bir boşluk ki büyüyor, tarifi yok
Ayaklarımı vuruyorum azimle kaldırımlara
Ceplerimle önümde tutuyorum karnımı
Çözemiyorum
Ayakkabılarımı giyen ben miyim...



Dokunuşlarda raylar soğuk çığlık atıyor, hissimde
Önümden geçen trenlere çarpıyorum zihnimde
Sahipsiz anlamlar çıkarırken araba plakalarından
Yollar hep duman ile sevişte
Ve dengesine hayran hayran bakakalırım bisikletlilerin
Elimde olmayan birşey
Ne çare
Sağır olan bir ben miyim…



Bakışlarım
Sancıyan saatler düşerken gözlerime, sürtüyor sokaklarda
Asfaltı öpen kamyon tekerlerinde görüyorum başımı
Nasılda yuvarlanıyor düşüncesiz…
Tutamıyorum, eteğim uçuşuyor rüzgarın tacizinde
Tutuşuyor iki kanat uzak bir köy yangınında
Elleri üç ya da beş metre ileride
Yastıktan düşmüş emekler
Karşılığı zınnet
Gören bir ben miyim…




Dalgın gün yine gün batımı yüzümde
İnsanlar beliriyor bakışları tuhaf insanlar
Duruşları sarkık, sözleri kayıp insanlar
Telaşlı bir korku düşüyor sanki saçaklarından
Kimi gövdesini tutmuş
Kiminin avuçları bacaklarında
Ne gereksiz bir zahmet
Ağır roman havasında
Ayyaş bir kuşku sesimde
Yoksa ölen ben miyim…