İstanbul un arka sokaklarında, Hayat denen değirmende öğüttüm ömrümü. Yedi tepesinden, yedi değişik gün doğan bu kentin; Milyon tane hüzün kol gezer gecelerinde.
Geceleri bu kentin; Hep böyle hoyrat davranır yalnızlara! Özenle ötelemeye çalıştığım anılarımı, Döker karanlıkta bir bir avuçlarıma.
Ne zaman büyüdüğümü anlayamamışken, Keşkeler kesiyor dilimi kırk yerinden, Ne halden anlar bu şehir! Ne bir parmağın yarasını sarar.
Bütün hünerini yitirdi artık yüreğim, Ne sevebiliyorum artık martıları, Ne küsebiliyorum bahtıma, Taşıyamıyorum! Tenime ağır bu yük.
Ve artık sona geldik İstanbul, Vuslatın peşine düşüyorum bir leyl vakti, Sokak köpekleri tutacak yasımı, Sen kendi derdine yan koca İstanbul.
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Ve artık sona geldik İstanbul şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Ve artık sona geldik İstanbul şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Alkışlıyorum kalemi,
Yüreğine sağlık
__________________________________________________Selamlar saygılar