bir yol çizdim şimdilerde sessiz yarınlara uzanan... gönlüme bir köprü kurdum kendiyle barışık yaşayan... ama olmazdı sessiz gidişler.... nerde kaldı bağıra çağıra tükenişler... aslında tükettik yaşamayı.. aucumuza konan kalpleri küçümsedik... geleceğe bakamadık doya doya endişeyle yürüdük yaşayamadık şimdiyi... ama kararlar aldık... sırt sırta veremedikki...


dayandım kendime yine ben kalktım... tükendim durdum.. ama yorulmadım.. pes etmedim.. ettirmedim.. yaşamayı sevdiğim kadar sevdirdim...yüzümdeki hüznün sizinle bir alakası yok olmadı da... ben hep böyleydim... bakışlarım düşüncelerim masum ama o kadar kirli gerçekler... herkesin doğrusu kendineydi... bilemedik.... eleştirdik.. yırttık hırpaladık aşkla yazılmış sözleri... ama unuttuk da gerçekleri... hissetmeden dokunmazdı sözler...



şimdilerde bomboş bakıyorum sayfalara.. yazamıyorum... yazacak herşeyi de tüketirmi insan... yaşam felsefesi belirledik anı yaşamayı.. carpe diem... kazıdık vücudumuzada... anlamlı olmadı yine... kalışlara gidişlere yetişemedik...


şimdi yine bir çizik atacağım klavyemle yazdıklarıma... ne yaşadımki... ağır geliyor.... hiçbişey ağır deil.. hüzünleri içimizde çoğaltıp çoğaltıp serpiştiriyoruz... halbuki düşünmesek... bıraksak kendimizii yokkk ölede olmazki... hani nerde cesaret... delilikler... çalmaaa artıkk suss ....