Suyun AşkıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın öyküsel şiir...
onun adı suydu bulutta yaşıyordu o bulutu seviyordu bulut da onu Su, buluttu; bulut da suydu. Sevgiliydiler. Yürekliydiler. Su, “senden ayrılmam” diyordu buluta. Bulut da “seni asla bırakmam” diyordu ona… su ak paktı billurdu bulutsa kapkara dolu mu doluydu Bir gün dayanamadı ağladı bulut. Göz pınarları kaynadı. O zaman damla oldu su, koptu yere aktı… Yerde toprak vardı. Suyu o da seviyordu. Kucak açtı ona; “gel” dedi, “sarıl bana. Yasla başını, yasla omzuma.” Suyun çaresi yoktu. Çünkü buluttan kopmuştu. Sarıldı toprağa, yasladı başını omzuna… bulut çok doluydu susmak bilmiyordu yağmur olmuştu su dinmek bilmiyordu Su, yağmur oldu yağdı. Toprak, yar odu, onu içine aldı. Seviyordu ama sevgi çok ağır, onu taşıyamadı. Sonunda karnı çatladı. Su, taştı topraktan. Bir yol buldu kendine, dere oldu aktı. Su, sel oldu aktı. İlerde çukur vardı. Çukur da seviyordu suyu. “Gel” dedi ona, “gel dol bana. Dol da çok ol, çoğal sonra, göl ol. Sen vardın gönlümde. Gönlüm hoş olsun, nilüfer çiçekleri açsın içinde…” sel olmuş akıyordu su önünde durulmuyordu Çukur, doldu göl oldu. Ceylanlar içti ondan, kandı. İçinde yeşil sazlar vardı, yosunlar vardı. Nilüferler çiçek açmıştı. Ama suyun aklı buluttaydı. Ne yapsın göl; dayanamadı, sonunda taştı. bir yol buldu kendine aktı gitti engine onu deniz de seviyordu gel dedi bana gir dedi koynuma Bundan sonra gidecek yeri yoktu suyun. Gitti, girdi denizin koynuna. Ama mutsuzdu. Çünkü o, bulutu seviyordu… kara bir gecenin sonuydu sabah olmuştu güneşi gördü o zaman pırıl pırıl aydınlatıyordu Ses etti ona. Dil döktü, anlattı. Biraz da yalvardı. Bulut, hep aklındaydı. Çünkü onsuz yaşayamazdı. Güneş, suyu anlıyordu. Çünkü sevgiyi biliyordu. Sıcaklık gönderdi yeryüzüne. Hava ısındı, toprak ısındı, göl ısındı… buhar oldu su uçtu yükseklere bulut oldu yeniden kavuştu sevdiğine Rüzgâra rağmen… Kızın adı suydu; sevdiğinin bulut… Tevfik Tekmen 26/Kasım/2010/Lüleburgaz |