Her gönülden bir hazan geçer.. Bazen güller açtırır, bazen de açan gülleri parçalar yok eder..İnsanın gönlüne hüküm geçseydi bu kadar hazan yaşamazdı gönüller...Ne zaman gönüle biri demir atsa, gönül yap boza uğrayıp param parça oluyor...Gönül virane, şimal rüzgarı kırmış kolu kanadı...Şimdi dalgaların esaretinde, sallanıyor sağa sola..Kaya gibi sağlam gönül, bir vefasızın ellerinde nasılda darmadağın oldu anlamadım! Şimdi yalnızlığın pençesinde kıvranıyor tek başına... Sus gönül ağlama, suçlu da arama! Bütün suç senin, bu kadar gaddar bu kadar vefasız olmasaydın,şimdi çok mutlu olurdun! Daldan dala konmak neyine, bir gönülde taht kusan sultan olurdun! Usulet Güner

GÖNLÜME HÜKÜM GEÇMİYOR
Ağlama gönül, ağlama sakın.
Zoruma gidiyor böyle yaşamak!
Hicrana sarılıp maziye gömülmek,
Bana göre değil of gönül!
Alışkın değilim yalnızlığın kulu olmaya,
Yalnızlık beni tutuklu koydu.
Şimdi boynumda pranga,
Ayağımda zincirler,
Koşuyorum özgürlüğe doğru.
Koşabilirsem tabi ki!
Ruhum benden çok arkalarda yürüyor.
Kalbim küs olmalı benimle konuşmuyor,
İçimdeki çiçekler açmadan soluyor,
Konuş susma gönül, sana ne oluyor?
Şeytan bile böyle intikam almayı bilmezdi!
Amacın beni arkadan vurmaksa,
Kurşuna ihtiyaç yoktur.
Sen elini kirletme sakın,
Günahlarım veballerim,
Zaten bana yeter de artar bile.
Ben bir ölüyüm gönül, için rahat etsin!
Ah gönül, gözlerimi senden alabilirim.
Tenimi senden çalabilirim.
Hayallerime ara verebilirim.
Ruhumu bilmediğim yerde koyabilirim.
Yürek ferman dinlemiyor,
Ona nasıl söz dinletsem sen söyle?
Gönül vazgeç bana zulüm etmekten,
Senle uğraşmaya halim kalmadı.
İstersen küs, istersen çık git bedenden.
İstersen günahkâr belle ezelden.
Umurum da değil!
Usandım gönül senin elinden!
Usulet Güner