Kendi yalnızlığıma sarılmışken sen nereden çıktın? Önce gözlerimi çaldın, sonra yüreğime indin! Şimdi bedenim yabancı bana, sanki bir el oldum..Maziye gömmüştüm bütün aşkları. Yüreğim unutmuştu sevmeyi, düşlerim kefen biçmiyordu çoktan bu yana..Şimdi bir sahil kasabasında yine beni buldun...Hemde ruhum çırılçıplak, yüreğim lime lime param parça..Seni ben çıkarsız hesapsız sevmiştim.. Az uz değil ölümüne! Sen ne yaptın, karşına çıkan soysuzla bırakıp gittin? Anılarını karalayıp, geçmişe sünger çekip öylece! Şimdi dönmekle beni benden yine çaldın..Sen şeytanla anlaşman mı var? Yoksa oyuncakların kırıldı da sadece ben mi kırılmadan kaldım? Bak kırıkları sıvadım, çatlakları onardım, bozulan yerlere tamir yaptım...Yüreğime de paslı kilit taktım..Ne sen ne de bir başkası açamaz bundan sonra, yemin ettim dönmeyeceğim sana! Unuttum! Usulet Güner

SEN NEREDEN ÇIKTIN
Çarşaf çarşaf olmuş bu koca deniz.
Üzerine uzanmış uyuyor yar.
Duruşu bir başka insanı candan vurur.
Beni derinden yaralar,
Sanki bir başka âlemden,
Gelmiş bir huri.
Gözleri çakmak çakmak,
Yüreğine hapsediyor beni.

Gözleri badem güzeli,
Sözleri yüreğimde bade.
Güneş kadar yakıcı,
Kaymak kadar çekici.
Sanki onu yaradan özenerek yaratmış.
Duruşundan belli,
Uzanmış avuç kadar bikinisi ile.
Saçları yüzüyor denizde,
Bir kırmızı gül misali.
Güneş böcekleri gibi,
Dönüyorum etrafında sessizce.

Aydan şevkini çalmış,
Yıldızlardan yalnızlığını almış.
Rüzgârın heybetini gurur yapmış.
Yağmurun yumuşaklığına bulanıp batmış.
Sanki deniz tanrıçası,
Allah yaratmış.
Fark et beni artık usandım,
Bu yürek taşımaz oldu.
Kendi yalnızlığım,
Senin yalnızlığında boğulup kaldım.
Usulet Güner