İnsan nereye giderse gitsin, içindeki yangıyı birlikte götürür.. Ne eksiğini ne fazlasını..Olduğu gibi sırtlar omuzuna..Bazen tökezler yürüdüğü yolda.. bazende çıktığı merdiven kırılır.. Hayatın bütün tokatını yese de dimdik ayakta durmaya çalışır..İnsan hayata değil, yangıyı içine atana asıl öfkesi..Ama gösteremez..İnsan vefasız oldukça, daha çok yüreklere yangılar düşer...Yakar kavurur! Hele çakma aşklar modası dalga dalga sarıyorsa dünyayı , ağlayan yürek değil,insanlık olmalı! Aşklar çakma olursa insanlık ölüyor!Usulet Güner

İÇİMDE Kİ YANGI
Ben içimdeki yangıya âşık oldum.
Bazen deli poyraz gibi savurur sahile,
Şimal rüzgarı gibi vurur yere.
Meltem rüzgarı gibi olsa bile,
Onun heybeti öldürür beni!
Ne zaman kor ateşler düşse bağrıma,
Alevler sinemi çöle çevirir.
Yüreğim yağmurlar yağdırır her gün.
Senin yaktığın ateş üstüne.
Dokunmayın gönül bağıma,
Açmayan güllerim solmasın derim!
Her güneş batımında içimde hicran,
Umutsuz yolculuğuma şahidim olsan,
Yüreğim inlemez gülerdir belki!
Hani ıraklar girse de aramıza,
Yüreğimiz birleşecekti.
Şimdi bak çok uzaklardan,
Bakan ben oldum!
Ellerinle söndürdün yüreğimdeki yangıyı,
Bir daha sevmez korkarım bu yürek,
Sana benzeyen bir başkasını.
Nereden karşılaştım seninle,
Yüreğimdeki sevgi tohumlarını,
Çevirdin nefrete.
Aşka sevdaya inanmaz artık,
Yaşarken mezara soktun kalbimi.
Ruhum göçebe çok uzaklarda,
Yürek dargın, gözler kırgın,
Ruhumdan ayrı bir yerde!
Bedenimi yapboz ettin elinle.
Şimdi nasıl birleştiririm sen söyle?
Bir başka bahara kaldı, umudum hayallerim.
Usulet Coşkuner Güner