Kime ait dünya insan ne ister!

Dünya; parçalandıkça insanoğlu tükendi
yontuldu ve eşildi büyük kader duygusu
sonra ses bile dondu;
isli menzil ve toprak; adına kurban verildi
nesnenin yalnızlığı tiril tiril büyürken
gizli bir buğday çimlenişi üşür ayın eteklerinde

yittiğinde karanlığın ağzında alevin ıslık sesleri
yalnız imgelemde yaşayan kırgın mevsim
kırılmağa duran dalların yeşil yapraklarını döktü
göksel sürahiler gibi kanadı orman
bedevi gelecek devşirdi hayaları ürkütülmüş toprağı
başladı büyük ölüm şarkısı mağrur çamların gövdesine yapıştı

hangi düşe devrildiğini bilmeyen hücum şırıngası ayaklandı
o büyük hüznüyle külhani bir sabah ürkek yarı baygın
parmakları geviş getirirken Cehenneme beş kala durdu
sızılar denizinden bir yağızlık ruh esti kentlerin üzerinden
gölgelerın inceldıği seherde bir vurgun gibi sustu
Kendini sakladığı saman üstü çürümüş zaman gibi’

’Aklım aşk/ol ve köklerden kurumuş tuğlara bedelini sun!’

-------------Son----------

İhanetin yediveren gülü bu günler gelir saplanır
’yıpranmış ruh, delirmeler korosu, sızan salyalar’
tekrar orgazma hazırlanır g/özü kapkara adamlar
tüyü hiç dökülmemiş devlette onlar, yargıçta onlar
vekaleten var olan dünya bu yüzlerin lahitiyle dönüyor

düğümü ve tabureyi halletmenin ücreti kara ve büyük
Arz yegane olduğu için kendin atacaksın ilmiği boynuna
kendin kıracaksın kalemi, kalkıp yakacaksın ayışığını
henüz balta girmiş yangını tozlu karanlıkta giyineceksin güveyliğini.