SON TRENElimde bir bilet hayat peronundayım son trenin gelmesine sanki daha çok vakit var gözlerim çevremdeki insanlara takılıyor sırtları kamburlaşmış pek çoğunun yükleri benden de ağır. Sessizce ilişiyorum bir banka tıpkı hayatın kenarına iliştiğim gibi yanımda hüzünleri doldurduğum valizim benden de ağır kaykılıyor yanıma düzeltecek takatim yok olduğu yerde bırakıyorum düşlerim gibi yamuk. hava soğuk gün ayaza kesmiş ellerim ceplerimi ısıtmıyor hep ıslak kalmış çünkü biletim cebimde mi diye kontrol ediyorum bir zamanlar sevdiğim yar/in gözyaşları dolanıyor parmaklarıma itiyorum öteye acelem var uğraşamam yalan dolan yaşlarla bileti kontrol edip tıkıyorum cebime. hep mi saatleri kovalarız böyle hep mi bir beklenti bağdaş kurar yüreğimizde. yakama taktığım ümit çiçeğini hışımla yere atıp eziyorum topuğumla her zaman üç yanlış bir doğruyu götürmüyor işte kimsenin kendine ayar çektiği bir doğrusu yok aslında tek bir doğru var miadı dolmayan takvimlerde. son dediğim nice trenlerini kaçırmışımdır ömrümün bunu da bekleme zamanım geçecek belkide beklemekten sıkılacağım her zamanki gibi en fazla elimi dudağıma götürüp bir veda öpücüğü yollarım kaderin yeni oyunu asıl şimdi başlıyordur kaçan her son tren gelecek ilk trenin yolunu açıyordur kim bilir. Ayvazım DENİZ |
Sevgi ve selamlarımla...