Ne saçın ağarmasından
Ne kalbin ihtiyarlamasından
Ne yüreğin tortu tutmasından
Ne de saçaklarda buz birikmesinden
Korkmalı insan...

Rüzgarın doğaya hükmetmesinden
Toprağın tohumuna el gibi bakmasından
Tarlada başağın boynunu bükmesinden
Ağacın meyvesiz kalmasından
Hormonun mutfağı istilasından
Vücudun zehir depolamasından
Ormanların küle dönmesinden
Denizlerde suyun tükenmesinden
Ve doğanın kuyusunu kazanlardan
Korkmalı insan!..

Dünyayı yörüngesinden çıkaranlardan
Bölen, parçalayan, düzeni bozanlardan
Haramı nefsine helal bilenlerden
İnsanı insana öldürtenlerden
Hırsına yenik düşen, zulmü kendine hak görenlerden
Tutulmuş aydan, parlamayan yıldızdan
Işığı çalınmış güneşten
Korkmalı insan!..

Mevsimsiz şehirlerden
Gökteki kara bulutlardan
Yolcusuz yollardan
Taşlaşan kentlerden
Işıksız sokaklardan
Yükselen kapkara dumanlardan
Korkmalı insan!..

Ey insanoğlu!
Tut ki; korktun bu korkulardan
Karanlığa gömdün kendini
Her biri hançer oldu
Saplandı bağrına bu korkular...

Korkuyla yaşanır mı?
İyi düşün...
Sen korku tanımazsan, daha çok büyürsün
Sen büyüdükçe düşlerin büyür
Kocaman olur dünyan
Yeryüzü aydınlanır, gözlerin gerçeği görür
İyilikler, kötülükleri söndürür...

Cumhuriyet’in büyür
Bayrağın dalgalanır
Atatürk yerinde rahat uyur
Pırıl pırıl parlar devrimlerinin ışığı
Türklüğünle, dilinle övünürsün
Bu vatan benim, bu millet ülkemin dersin
Allah’tan korkarsın; çalmazsın, hak yemezsin
İşte o zaman;
Korkular senden korkar
Senden korkar, korkutanlar
İnan bana;
Her zaman, her yerde
Ve her koşulda, güneş karanlığı boğar...

Rukiye Çelik
28 Aralık 2014/ANKARA