Ne zaman ölür insan bilir misin yolcu
Bir tabure üstünde, bir pencere önünde
Kaldırım taşlarını gözleriyle boyarken
Tanıdık bir yüz için bir silüet düşlerken
Yorgun aklında insanları gezdirirken
Geleni-geçeni parmağıyla sayarken
İşte o zaman ölür insan...

Balkonun var, demirlerine kuşlar konmaz
Çatı arasında güvercinler yuva kurmaz
Kapın çalınsın beklersin, kimse gelmez
Evin her odasında, uykuya yatmış sanki hayat
Masal üstüne masal yazar koltuklar, sehpalar
Kendini süpürür halılar, kilimler
Kendi tozuyla temizlenir vitrindeki fincanlar...

Sen yalpalayan aklını toplarken daldan
Çoktan uçup gitmiştir kuşlar ağaçtan
Yalnızlığın kaftanı renksiz ve solgundur
Hayalle gerçek başkadır sarı-yeşil tonları hakim...
Adımlarının sesi her an kulağında
Biri geldi sanır kapıya koşarsın
Terliğinin gıcırtısıdır ses diye duyduğun
Heyecanla beklersin nerde kaldı o nefes...

Hem uzun, hem kısa yolların yolcususun
Hem yazda, hem kıştasın, kendini okşarken baharlar
Hayat bir koridor boyu, bir gidiş-bir dönüş...
Acıları yoğurur fırına koyarsın
Kızaran yaranın kokusu gelir burnuna
Akreple-yelkovan görevini tamamlar
Çark dönmeyi bırakır, zaman yalancı bir oyunun sözcüsü
Geldin-gittin, yaşadın-yaşamadın
İşte, bir varmış bir yokmuşun özetidir hayat...
İşte bu özetle ölür insan...

Rukiye çelik
2 Kasım 2023