Biz hayatın raconunu çoktan öğrendik
Daha dokuz yaşında başladık
delikanlı olmaya


Bir buluğ çağı nedir bile olmadı lugatlarımızda
Daha düş kurmaya fırsat bulamadan
Tepemizde simit tablosu taşıyarak başladık hayata
Simitleri değilde
vakitsiz dünyayı taşıyorduk adeta


İşte böyle başladı hayatla ilk tanışıklığımız

Ve henüz yeni başlamıştık
bir simidin yanık tarafları gibi

İşte böyle yanmaya hayatın sevda fırınlarında

Biz hayatın raconunu çoktan öğrendik
Diplomasız sırasız
Ve armasız ceketleri giymeden kaç fırıldak
Tezgahlar geçti üstümüzden

Ne mezuniyet baloları ne de ihtişamlı alkışlar oldu
Hayat mektebinde

Gülmeyide hayattan öğrendik kahpelikleride

Sizler gibi bilmem ben mürekkep yalamışlığı
İnsan seli kalabalıklarda bazen
Ne çok yalnızlıklarımız oldu

Ve külhan bey edalarında belkide bu yüzdendi
Topuklu ayakkabıların üstüne basılı yürüyüşlerimiz



Biz hayatın raconunu çoktan öğrendik
Ekmek tutan o küçük parmakları
Tesbih sallamalarında hep dinlendirirdik

Ve oturduğumuz masalarda
Hiç bir zaman olmadı
kitabın defterin kokusu
İşte bu yüzden belkide biz farkında olmadan
Üstümüze rakı kokuları sinerdi

Bazen kahpelikleri kadehlerde boğardık
kalem tutabilecek ellerimizle
Adımız bela diye okunurdu sınıf yerine sorgu odalarında
Serseri zamanlarda akşam çökünce bu şehre kirli kirli

Hadi oğlum akşam oldu gir artık içeri diye

Bir anne sesine şahit olmadı
kulaklarım anne sıcaklığını özlerken
Öksüz ve gözü yaşlı kaldık her kapanan kapıların ardından

Bana hayatı öğretme
Biz hayatın raconunu çoktan öğrendik
Sen henüz giderken
biz çoktan dönüyorduk feleğin çemberinden

ayhan’ca cümleler
AYHAN AKDENİZ