....

Çocuk gözlerime
şafak beklentisi
nefesime korku tünelleri
girdiğinden beri anne
hayallerim kırık bir melodram oynar
göğsümün sahnesine
alkış tufanı gözlerimde
sensiz her anım
melankoli



şizofreni düşünceler kaplıyor aklımı
derin bir sitem örmüş geceyi
kronik bir sessizlik sarmış
aklımın içindeki düşüncelerim
bin bir parçaya bölünüyor



gökten düşecek yağmur damlası mıydı
beklenen
tüm kırıklarımı iyi edebilmek için
ne zaman yağmasını beklesem
çorak topraklara dönüşen çöl olur
çatlakların arasından
sızardı yetimliğim


avuçlarıma sinen
annesizliğin alın yazısı mı
yeniden can bulmak için
kendini toprağına bırakan
buğday tanesi gibiyim
yeniden doğur beni anne



havada kasımpatı kokusu
aylardan zemheri
ne fırtınalar koptu yüreğimde anne
ne yapraklar savruldu ömrümde
tam toparlanıp gitmeye hazırlanırken
kısık bir ses kulağımda
-beni yaşatmadan mı öldürüyorsun
çocukluğum ağlıyordu arkamdan



acılarımı dile getirememek
tükenmenin karasına bulanmaktı
hayata pes dememek için çok çabalardım
İçimdeki çocuk hala savunmasız
içinde çocukluğumu sakladığım
masallarla avutuyorum
sevgiye üşüyen sırılsıklam çocuk kim ?



tutuklayın n’olur
kapatın beni annemin gözlerindeki mahzene
sarsın sımsıcak Yüreğine
avuçlarıma sinen şiir ellerimi
süreyim saçlarına
annem koksun şiirler



sar beni anne
varlığın onarsın yaralarımı
öp dokun iyileşsin acıyan yanlarım...


MELTEM KINIC

Şiirime sesiyle hayat veren Ahmet Ormancı Hocama teşekkürlerimi sunarım saygılarımla...