Ah..

Bir çocuk gidiyor
Yine parçalandı kristal gençliği vakitsizce çocuğun.

Gökyüzü sonsuzluğunun tanımsızlığında
Bir Anne aynalarda ağlıyor için için.

Tutunmaya çalışarak hayata
Ayak parmaklarından yakalandı
Ömür denen denizin ölüm voltasına.


Hekimler geç kaldı
Helak oldu kalabalığın suretinde
Günahsızlık için ağlayanlar,
Ölüm kokan suratın
istasyonunda durabilirler mi ?

Yetim bir çocuktun Azelya
Seninle birlikte katledildi fesleğenler
Ecelle yıkım muştulandı hüzünlere
Gidişinin ağırlığı mağlubiyetti
Kendini ölümsüz görenlere..

Ah!
Hibe ederken hayatını
katran karasına bulandı düşlerin
Sen gözlerini kapatınca
Hiç konuşmaz mısın?
Kim bilir neler var söylenmemiş
Yürek heybende..

Gövdesi ihlâl edilmiş gibi
Uzanma semaya
Kalk ve doğrul seni bekliyor türküler
Bir kâbus gördüm ağulu
Sarmaşıklara sarılmış bedenin
Boynunda gerdanlık gibi duruyor yağlı urgan
Yüzün ay gibi ışıyordu
Kör kurşun yönünü şaşırdığında..

Çalındı tüm aydınlıkların
Körpeydi kınalı avuçların
Yılan damıtırken zehrini
Bastırdı karabasanlar
Ellerinde sağır kaldı saçların
Buz ayazı düşler vuruyor artık gölgene
Yokluğunun ağırlığı kaldı
Kar yağarken gözlerine..

Çürümeye yüz tuttu tüm çiçekler
Bıraktı gülümsemeyi akşam sefası
Küstü pencere pervazına ışıklar
Gökyüzün yer yüzü ufuklarında söndü..

Oysa ki
Bahar kokardı düşlerin
Mevsimler yönünü kaybettiğinde
Talan edildi renklerin
Kan’la sulandı kasım çiçeklerin
Kırıldı serçe kanadın
Artık mezarın toprağında yeşerecek
Uçurum kenarında açan Azelya çiçeği



Meltem Kınıc