Ey uçurumun kıyısına diz “çökmüş” yalnızlığımKim derdi ki Bu yürek Bir gün ikiye ayrılır Zaman kollarımda çırpınırken Biliyorum ki En muhteşem cinayetim Aşk olacak Oysa ben ilk defa ölüyormuş gibi, S’onsuzluk istemiştim Ey uçurumun kıyısına diz “çökmüş” yalnızlığım Çünkü; Sen Bir kandil gibi gök kubbesine asılırken Ben Yokluğuyla intihar edenlerden değilim Ta ki ; Vedanın busesi sökülürken yanaklarımdan Umudun zincirlerini kırıp içimden göçerken Bir damla gözyaşına sığdıramadığın bu aşk İki beden ağır gelirken! Ya düşe bilirim Yada ölebilirim ... Remziye ÇELİK 15.11.2014 |